Όσιος Νείλος

Ο Όσιος Νείλος καταγόταν από την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Γεννήθηκε πιθανώς στη Νίκαια γύρω στο 1228 και έζησε τα πρώτα του παιδικά χρόνια στην άνεση και τα πλούτη, λαμβάνοντας επιμελημένη ανατροφή και καλή μόρφωση. Σε πολύ νεαρή ηλικία δέχθηκε την κλήση του Θεού και εγκαταλείποντας τους συγγενείς του, έφυγε από την πόλη και κατέφυγε κρυφά στην περίφημη Μονή των Ακοίμητων. Μετά από αρκετά χρόνια ασκήσεως στην αυστηρή κοινοβιακή ζωή πραγματοποίησε ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη ήρθε αντιμέτωπος με το επίμαχο ζήτημα της ενώσεως των εκκλησιών, Ανατολικής και Δυτικής. Ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος ελάμβανε τότε σκληρά μέτρα για να κάμψει την αντίδραση των αντιτιθέμενων. Ο Όσιος Νείλος δεν δίστασε να συγκρουστεί με τον αυτοκράτορα ελέγχοντας τον κατά πρόσωπο ως βλάσφημο και αιρετικό. Αποτέλεσμα αυτής της στάσεως ήταν η τιμωρία του. Εγκαταλείφθηκε στη θάλασσα χωρίς κουπιά, νερό και τρόφιμα. Τελικά το μικρό σκάφος προσάραξε στο Άγιο Όρος.[1] Μετά από μια τριακονταετή περιπλάνηση, κυρίως στο Σινά και στην περιοχή των Ιεροσολύμων, εγκαταβίωσε αρχικά στην περιοχή της Αυλώνας της Βορείου Ηπείρου, για να καταλήξει στις αρχές του 14ου αιώνα στο Γηρομέρι[2]. Εγκαταστάθηκε σε ένα παλιό ασκητήριο στη σπηλιά ενός απότομου βράχου. Σύντομα σχηματίστηκε γύρω του μικρή αδελφότητα και κατόπιν οράματος και αφού βρήκαν την εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας εγκαταστάθηκαν στο απέναντι βουνό όπου έκτισαν τον πρώτο πυρήνα της Μονής. Μετά από αρκετά χρόνια, σε βαθιά γεράματα, στην ηλικία των 106 ετών, ο Όσιος Νείλος παρέδωσε το πνεύμα του στις 2 Ιανουαρίου του έτους 1334, αφού συνέταξε τη διαθήκη του και όρισε το διάδοχό του. Το λείψανό του ενταφιάστηκε σε μικρή απόσταση από τη Μονή και παραμένει μέχρι σήμερα εκεί, διότι όταν επιχείρησαν, λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του, την ανακομιδή του, κατά θεία παραχώρηση, κατέπεσε ογκώδης βράχος που κάλυψε τον τάφο, Πάνω από τον τάφο του Όσιου Νείλου χτίστηκε αργότερα μικρό παρεκκλήσι.

---

[1] Προσκηνητάριον Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Γηρομερίου 2008 σελ.16-18.

[2] Ιωάννης Κ. Τσιούρης, Ο τοιχογραφικός διάκοσμος του καθολικού της Μονής Γηρομερίου Θεσπρωτίας (1577-1590),  σελ.13.